Taniec zmienia człowieka na lepsze

     Wydarzenia, które miały miejsce we wtorek w ramach Tygodnia zdrowia psychicznego  relacjonuje Piotr Sieradzki.

„Dziś w naszej szkole wyjątkowo gorąca i wesoła atmosfera, a to za sprawą uczennic i uczniów z klasy IIIa oraz VII i VIII a, którzy przygotowali dla swoich koleżanek i kolegów taneczną niespodziankę!!!

Jak wiadomo, „taniec łagodzi obyczaje ” i wspaniale wpływa na dobre samopoczucie, którego dziś u nas na pewno nie zabrakło.

Nie tylko oglądaliśmy występy artystyczne, ale również wszyscy braliśmy czynny udział w układzie choreograficznym. Nasze uśmiechy na twarzach mówią same za siebie. Nie możemy doczekać się kolejnych atrakcji związanych z „ Tygodniem Zdrowia Psychicznego”, może niektóre z nich zostaną z nami na dłużej?…”

 

Nadmieniamy, że pan Piotr Sieradzki jest choreografem, współautorem innowacji pedagogicznej „Roztańczona klasa”, instruktorem tańca w zespole Czarne Stopy (na stronie internetowej zespołu można poczytać  znacznie więcej o jego dokonaniach).

Roześmiane awatary z 3a

     Po czym więc poznać prawdziwie szczęśliwe dziecko?

10 oznak świadczących m.in. o tym, że Twoje dziecko jest szczęśliwe (i prawidłowo się rozwija):

1. Otwarcie komunikuje i uzewnętrznia swoje emocje i uczucia (nie blokuje ich) – głośno się śmieje, piszczy ze szczęścia, płacze, krzyczy i tupie zawsze wtedy, kiedy odczuwa potrzebę wyrażenia swojego niezadowolenia, smutku, żalu, złości czy frustracji. Nie boi się pokazywać tego, co czuje, ponieważ otrzymuje wspierającą (wyrażanie tych uczuć) postawę rodziców i opiekunów.
2. Reaguje jeszcze silniejszymi emocjami (głośniej krzyczy, płacze) w chwili, w której dorosły okazuje mu swoje zrozumienie i wsparcie. Czuje się bezpiecznie w kontakcie z empatycznym rodzicem, daje sobie więc prawo do bycia sobą i rozładowania swoich trudnych emocji.
3. Co dzień inicjuje dużo swobodnej zabawy (odbywającej się według JEGO własnych pomysłów, reguł i zasad). Robi to odważnie i bardzo entuzjastycznie, ponieważ nie jest przy tym nieustannie zawstydzane, strofowane, upominane i krytykowane przez rodzica.
4. Chętnie eksploruje świat, np. radośnie biega po kałużach, wspina się na drzewa, tapla się w wodzie i błocie, tarza w trawie i w piasku. Ma zapewniony dostęp do naturalnego i urozmaiconego środowisko “osobotwórczego” i z zapałem z niego korzysta.
5. Bywa, że jest umorusane od stóp do głów, na co dorośli nie reagują złością, wstydem i skrępowaniem, a spokojem i (współ)zadowoleniem.
6. Chętnie zasiada do rodzinnego stołu i w typowy dla etapu swojego rozwoju sposób zachowuje się przy nim – eksperymentuje w trakcie jedzenia: rzuca nim, dotyka go rączkami, bawi się łyżką, miesza, przekłada, przesypuje itd. Niekiedy odmawia jedzenia określonych produktów i nie zawsze zjada cały posiłek, wie, że rodzic odniesie się do tego ze zrozumieniem, w pełni uszanuje jego decyzje, ponieważ szczerze ufa jemu i jego preferencjom.
7. Nie zawsze zgadza się na to, co proponuje mu dorosły, i otwarcie to komunikuje (dotyczy to na przykład ubierania się w przygotowane przez rodzica rzeczy, pomysłów na określoną aktywność, spędzenie wolnego czasu czy formę zabawy).
8. Nie domaga się stale i nie potrzebuje ciągłych pochwał i słów uznania, bo wie i czuje, że rodzic podziela jego entuzjazm i jest nim zawsze żywo zainteresowany.
9. Potrafi zdecydowanie odmówić innym dzieciom wspólnej zabawy, pójścia razem za rączkę czy podzielenia się swoimi zabawkami. Czasem chce pobyć samo i jasno to komunikuje. Nie chce robić niczego tylko dlatego, że tak “należy” czy “wypada”. Nie reaguje uległością na emocjonalne szantaże w stylu: “Julia jest twoim gościem, musisz się z nią grzecznie bawić, bo więcej do ciebie nie przyjdzie” albo “Daj Tosi swoją zabawkę, bo inaczej będzie jej przykro, a w przyszłości też się z tobą nie podzieli…”.
10. Nie mówi “dziękuję”, “proszę” i “przepraszam” na rozkaz. Nie zawsze macha do babci i daje jej buziaka na zawołanie albo na siłę przytula się do cioci, z którą widzi się może trzeci raz w życiu.
    I nie, nie oznacza to wówczas, że jest niegrzeczne i niewychowane, a raczej, szanuje siebie i postępuje w zgodzie ze sobą – z tym, co czuje i czego potrzebuje. Nie musi na wszystko się zgadzać, uśmiechać się do wszystkich wokół i udawać kogoś innego, by być akceptowanym i szczęśliwym człowiekiem. Dobrze zna swoją wartość i wie, że nie warto zmieniać się po to, by zasłużyć na czyjąś uwagę, sympatię i uznanie…

Konkurs świetlicowy „Sensoryczny przyjaciel”

     Nowy rok szkolny to nowe oczekiwania, plany i pomysły !!!

W naszej świetlicy szkolnej na pewno nie zabraknie wielu interesujących wydarzeń.
W tym roku szkolnym nasze Świetliczaki będą uczestniczyły między innymi w Ogólnopolskim Programie Krainy Zmysłów

„Sensorycznie się rozwijam, bo biegam, skaczę, badam i dotykam”.

Zachęcamy naszych uczniów do udziału w konkursie pt. „Sensoryczny przyjaciel”,
którego zadaniem jest samodzielne wykonanie interesującej zabawki sensorycznej.
Na naszych zwycięzców czekają ciekawe nagrody. 

 

 

SERDECZNIE ZAPARASZAMY DO UDZIAŁU !!!

Nauczyciele świetlicy: Aneta Godson, Wioletta Luniak, Anna Odziemek, Marzena Woźniak

 

 

Razem jest weselej

     Relacje – jak je budować?

Im są bliższe, tym bardziej okazują się skomplikowane, a jednocześnie niezbędne. Żyjemy w sieci powiązań rodzinnych, zawodowych, przyjacielskich i wielu innych. Relacje stanowią fundament normalnej egzystencji w społeczeństwie. Jednocześnie ich brak odbija się na psychice w często katastrofalny sposób. Osoby samotne zdecydowanie częściej zapadają na depresję i przewlekłe choroby,                                        są mniej odporne na stres.

Wyprzedając obchody tygodnia zdrowia psychicznego, wybraliśmy się wspólnie do kina na seans ,, Jak rozmawiać z psem”,                                            a następnie wpadliśmy w wir dobrej. wspólnej zabawy w kręgielni Król Kul.

Towarzyszyły nam tylko pozytywne emocje, rywalizacja, ale przede wszystkim dobra zabawa.

Od pozytywnych emocji do pozytywnych relacji!

Wspólny cel

 

Wspólny cel łączy, jednoczy i sprawia, że czujemy się silniejsi. Kiedy łączymy się wokół niego, stajemy się sobie bliżsi. Wszyscy czujemy wtedy odpowiedzialność za wykonanie jakiegoś zadania. Mamy wspólny cel, więc zapominamy o tym, co do tej pory nas różniło, co powodowało, że nie mogliśmy się porozumieć. Ważniejsza staje się to, do czego razem dążymy. Tylko w ten sposób możemy coś wspólnie zbudować.

Wspólną sprawą w naszej klasie było napisanie listu do pana kierowcy, który zaparkował w miejscu zabaw. 

Nauka nie idzie w las Listy możecie ocenić sami