Roześmiane awatary z 3a

Anetta Kasprzak vel Rosiak 03.10.2021

Po czym więc poznać prawdziwie szczęśliwe dziecko?

10 oznak świadczących m.in. o tym, że Twoje dziecko jest szczęśliwe (i prawidłowo się rozwija):

Otwarcie komunikuje i uzewnętrznia swoje emocje i uczucia (nie blokuje ich) – głośno się śmieje, piszczy ze szczęścia, płacze, krzyczy i tupie zawsze wtedy, kiedy odczuwa potrzebę wyrażenia swojego niezadowolenia, smutku, żalu, złości czy frustracji. Nie boi się pokazywać tego, co czuje, ponieważ otrzymuje wspierającą (wyrażanie tych uczuć) postawę rodziców i opiekunów.
Reaguje jeszcze silniejszymi emocjami (głośniej krzyczy, płacze) w chwili, w której dorosły okazuje mu swoje zrozumienie i wsparcie. Czuje się bezpiecznie w kontakcie z empatycznym rodzicem, daje sobie więc prawo do bycia sobą i rozładowania swoich trudnych emocji.
Co dzień inicjuje dużo swobodnej zabawy (odbywającej się według JEGO własnych pomysłów, reguł i zasad). Robi to odważnie i bardzo entuzjastycznie, ponieważ nie jest przy tym nieustannie zawstydzane, strofowane, upominane i krytykowane przez rodzica.
Chętnie eksploruje świat, np. radośnie biega po kałużach, wspina się na drzewa, tapla się w wodzie i błocie, tarza w trawie i w piasku. Ma zapewniony dostęp do naturalnego i urozmaiconego środowisko “osobotwórczego” i z zapałem z niego korzysta.
Bywa, że jest umorusane od stóp do głów, na co dorośli nie reagują złością, wstydem i skrępowaniem, a spokojem i (współ)zadowoleniem. 😉
Chętnie zasiada do rodzinnego stołu i w typowy dla etapu swojego rozwoju sposób zachowuje się przy nim 😉 – eksperymentuje w trakcie jedzenia: rzuca nim, dotyka go rączkami, bawi się łyżką, miesza, przekłada, przesypuje itd. Niekiedy odmawia jedzenia określonych produktów i nie zawsze zjada cały posiłek, wie, że rodzic odniesie się do tego ze zrozumieniem, w pełni uszanuje jego decyzje, ponieważ szczerze ufa jemu i jego preferencjom.
Nie zawsze zgadza się na to, co proponuje mu dorosły, i otwarcie to komunikuje (dotyczy to na przykład ubierania się w przygotowane przez rodzica rzeczy, pomysłów na określoną aktywność, spędzenie wolnego czasu czy formę zabawy).
Nie domaga się stale i nie potrzebuje ciągłych pochwał i słów uznania, bo wie i czuje, że rodzic podziela jego entuzjazm i jest nim zawsze żywo zainteresowany.
Potrafi zdecydowanie odmówić innym dzieciom wspólnej zabawy, pójścia razem za rączkę czy podzielenia się swoimi zabawkami. Czasem chce pobyć samo i jasno to komunikuje. Nie chce robić niczego tylko dlatego, że tak “należy” czy “wypada”. Nie reaguje uległością na emocjonalne szantaże w stylu: “Julia jest twoim gościem, musisz się z nią grzecznie bawić, bo więcej do ciebie nie przyjdzie” albo “Daj Tosi swoją zabawkę, bo inaczej będzie jej przykro, a w przyszłości też się z tobą nie podzieli…”.
Nie mówi “dziękuję”, “proszę” i “przepraszam” na rozkaz. Nie zawsze macha do babci i daje jej buziaka na zawołanie albo na siłę przytula się do cioci, z którą widzi się może trzeci raz w życiu.
I nie, nie oznacza to wówczas, że jest niegrzeczne i niewychowane, a raczej, szanuje siebie i postępuje w zgodzie ze sobą – z tym, co czuje i czego potrzebuje. Nie musi na wszystko się zgadzać, uśmiechać się do wszystkich wokół i udawać kogoś innego, by być akceptowanym i szczęśliwym człowiekiem. Dobrze zna swoją wartość i wie, że nie warto zmieniać się po to, by zasłużyć na czyjąś uwagę, sympatię i uznanie…